Cambodja, Thailand en op naar Afrika

Daar zijn we weer!!!!!
We waren gebleven bij Phu Quock, een eiland in Vietnam. Samen met Ty en Robert hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar een strand gereden. Daar hebben we genoten van de zon en een spel gespeeld. Al eerder zagen we in Vietnam dat mensen op straat iets naar elkaar overschoppen, geen idee hoe het heet. Het zijn een paar plastic rondjes die aan elkaar vastzitten met ijzerdraad met wat veren eraan. Als je er tegen schopt veren de rondjes mee (leuke woordspeling) en zo gaat het naar de andere kant. Wij hadden het meegenomen naar het strand en begonnen met Ty en Robert wat te oefenen, zag er niet uit in het begin natuurlijk. Al snel kwamen er meer Vietnamezen meedoen en stonden we in een grote kring, erg leuk!
Na het strand zijn wij nog doorgereden naar de pearl factory, waar je kunt zien waar de mooie parels vandaan komen. De laatste avond hebben we doorgebracht samen met de mensen van ons resort, Ty en Robert en nog een wat ouder stel uit Zweden. Een erg gezellige avond waarbij we weer veel gekletst hebben.

Volgende ochtend vertrokken naar Kep in Cambodja. Van tevoren moesten we onze paspoorten en vaccinatieboekjes afgeven omdat het dan sneller zou gaan bij de grens. Het duurde eindeloos! De paspoorten kwamen terug en dat gaat dan op een manier van pak er maar één. Sas was er snel bij en we waren blij dat we verder konden reizen, zonder dat we opgelicht waren (dit gebeurt blijkbaar veel aan de grens). Eenmaal in een busje komen we erachter dat we onze vaccinatieboekjes niet terug hadden gekregen en waren vergeten. Meerdere pogingen gedaan of iemand ze nog ergens had en ze naar Kep kon brengen (aangezien dit vlak bij de grens ligt), maar helaas. Het was ook al een hele klus om ze duidelijk te maken wat we vergeten waren. Eén van de chaffeurs zei, "Was it a nice book?" Zucht.... Joost voelde zich die dag niet lekker worden en het werd steeds erger. In Kep wat gegeten en op tijd naar bed. In eerste instantie was de planning om twee nachten te blijven maar we hebben drie keer een nachtje bijgeboekt. Elke dag gekeken hoe Joost zich voelde en of we konden reizen aangezien Joost de wc meer heeft gezien dan Sas ;-) We hadden daar een eigen huisje, ontbijt en er was een groot zwembad. Verder was er weinig spectaculairs te doen wat ervoor zorgde dat we ook echt even rust hadden en niet meegetrokken werden om toch wat te gaan doen. Er was een ouder Nederlands stel die er al vaker was geweest en er nu ongeveer drie maanden zat dus zij konden ons wat wegwijs maken en wat leuke plekjes om te eten vertellen. Joost kon niet veel eten dus heeft er één avond maar bijgezeten, één avond meegegeten (zonder succes, wc was weer de beste vriend) en Sas heeft een keer wat afgehaald. Sas heeft zich daar goed vermaakt met zwemmen, kletsen met de mensen daar en een goed boek. Elke dag naar de bakker wat halen was een uitje, ook weleens lekker. De laatste dag toch wat ondernomen, even met de scooter naar Kampot gereden.

Na die dagen was het klaar met de rust en waren we opgeladen om weer vanalles te ondernemen dus op naar Phnom Phen! Daar aangekomen was het even omschakelen. Na alle rust in Kep waar je jezelf veilig voelt kwamen we in de stad aan en je wordt meteen aangevallen door allerlei tuktuk drivers. In de tuktuk is het belangrijk goed op je tas te passen aangezien de stad bekend staat om de tasjesdieven op brommers (soms zie je ze naar je tas staren). Eenmaal gearriveerd in ons hotel was ook dit even omschakelen. Een drukke kroeg vol met zatte westerlingen. De man van het hotel keek geschrokken naar onze reservering, het was vol! Gelukkig had iemand die nacht geboekt maar vertrok hij al rond 20:00 uur. Dus wij mochten de hele avond gratis bestellen aan de bar en konden dan wat later in de avond in de kamer, opgelost. Eerst wat gaan eten want er zou ergens Belgische friet zijn, snel gevonden natuurlijk! Het was heerlijk! En toen we terug kwamen, konden we in onze kamer. Het zou schoongemaakt zijn maar er lag nog een handdoek op de grond in de badkamer en het zag er niet heel schoon uit dus toch maar wat navraag gedaan aan één van de meisjes. Ze verontschuldigde zich meteen en zei dat haar niet was gevraagd om het schoon te maken. Het werd ter plekke gedaan door drie meisjes, beetje ongemakkelijk om bij te staan maarja, we hadden weer een schoon bedje! De volgende dag stond het Tuol Sleng museum op het programma en vervolgens de Killing fields. Tot op heden zijn we van deze dag misschien wel het meeste onder de indruk. Het is ongelofelijk hoeveel Cambodjanen er gemarteld en vermoord zijn en op welke wijze dat gedaan is. Je ziet enorm veel schedels, waaraan je soms kan zien op welke manier ze zijn vermoord. Kogels waren in die tijd te duur dus werden er andere pijnlijke middelen gebruikt om een einde aan het leven van de onschuldige Cambodjanen te maken. Baby's werden bij de beentjes gepakt en tegen een boom dood geslagen en veel mensen zijn vermoord met een blad van een suikerrietboom omdat deze scherpe kartelige randjes heeft. Rond lopen op de killing fields is heel bijzonder en indrukwekkend. Er worden geen georganiseerde rondleidingen gegeven, alleen audiotours. Op de plek heerst dus volkomen stilte en tussen de verhalen door hoor je stilte en rust die de plek nog steeds heeft. Terwijl je rondloopt zie je kledingstukken en op sommige plekken zelfs beenderen in de grond. Deze komen ruim 35 jaar na de vreselijke gebeurtenissen nog steeds omhoog. Aangrijpend.... We hadden een hele vriendelijke tuktuk driver gedurende deze dag dus we hebben hem gevraagd of hij ons de volgende rond wilde leiden door de stad zelf. We hebben o.a. Het national museum bezocht, royal palace,  een pagoda en zijn naar een marktje geweest. Hier heeft Joost eindelijk een nieuwe portomonne gevonden en deze is zo leuk dat hij er gelijk 2 heeft gekocht.Nadat het bezoek aan het marktje hebben we nog even een lekker stuk ananas gekocht voor onszelf en onze tuktuk driver. Wat ons opviel toen we het aan hem gaven is dat hij maar een stukje at en het daarna veilig wegstopte in het opbergvakje van zijn tuktuk. Bij navraag vertelt hij ons dat hij ananas heel lekker vindt maar dat zijn kinderen er dol op zijn. Heel lief dus, een papa die de ananas bewaard voor zijn kroost. We hebben zijn nummer, dus mocht je ooit in Phnom Phen komen, laat het ons weten.De volgende dag zijn we naar Siem Reap gereisd. Een plek die bekend staat om een van de zeven wereldwonderen. De tempels van Angkor Wat. We hadden een leuk hotel gevonden en voor 2 nachten een kamer geboekt. Bij aankomst vielen we wederom met onze neus in de boter (zie hotel Can Tho in ons vorige verhaal). De door ons geboekte kamer was dubbel geboekt en dus werden wij kosteloos ge-upgrade naar de VIP room op de bovenste etage met panorama view en een privé terras. Helemaal niet verkeerd dachten wij zo. De dag na aankomst zijn we met onze tuktuk driver (die de schoonbroer was van tuktuk driver Akil uit Phnom Phen) naar Angkor Wat geweest. We moesten vroeg uit de veren want de zonsopkomst blijkt toch wel schitterend te zijn. Dat was hij ook zeker.... De romantiek is ver te zoeken aangezien je met een paar duizend man staat te kijken die allemaal een foto, en liefst de beste foto, willen maken. Maar het was zeker de moeite waar om het wekkertje om 4.00 uur te zetten. De rest van de ochtend en begin van de middag hebben we nog veel tempels bekeken. Tot het te warm werd, weer even rondstruinen over een marktje en daarna een powernapje gedaan en s avonds heerlijke sushi gegeten. Er was nog wat sushi over dus vroegen we om een doggybag. Sas gaf het een een vrouw op straat en meteen kwamen er drie kinderen en een man. Met hun handen genoten ze allemaal van een stukje sushi. Geeft toch een beter gevoel dan het zomaar weg te gooien.

Op aanraden van vrienden van ons hebben we een boottocht geboekt van Siem Reap naar het kleine plaatsje Battambang. Deze boottocht zou bekend staan om de prachtige route langs de floating villages en het leven van de lokale (vissers) gezinnen aan de rivier. Wij willen daar graag het volgende aan toevoegen. 'Ideaal voor als je levensmoe bent en tijd over hebt!!!!!' Het begon allemaal al rommelig in de morgen. Uiteraard sta je (zoals in heel Azië)  weer ruim 45 minuten te wachten op je pick up bij het hotel. Eenmaal goed en wel in de bus worden we nadat we 3 andere stellen hebben opgehaald, gedropt bij nog een groep andere toeristen ergens op een kruispunt. Na 20 min komt er een bus aangereden waar, nadat deze vol leek te zijn,  aan alle kanten nog stoeltjes uitgeklapt werden. Helaas het mocht niet baten...... Zelfs de extra zitplaatsen konden er niet voor zorgen dat iedereen met hetzelfde vervoer naar de haven kon worden gebracht (stel je overigens bij het woord haven ook niet te veel voor). Na 20 minuten het gevoel van een sardientje in een blik te hebben gehad, wat overigens wel best gezellig was en voor de nodige selfies heeft gezorgd, zijn we de boot opgestapt en hadden we ons op een plekje genesteld. De eerste indruk van de boot was: gezien de prijs van het bootticket teleurstellend... Het formaat en de voorzieningen van de boot deden ons vermoeden dat de route wel fantastisch moest zijn.Na verloop van tijd werd de boot steeds voller geduwd met mensen en bagage. Dit zijn we opzich al wel gewend na de boottocht in Laos. Op het moment dat het koelwater van de boten naast ons bij ons de boot in spoot omdat we zo diep lagen raakten we in overleg of het wel verstandig was om aan boord te blijven, omdat ons leven ons lief is en we nog graag meer willen reizen. Op het moment dat bedacht hadden om de bus te pakken naar Battambang vetrok de boot... Oke we gaan dit ervaren zeiden we tegen elkaar. In eerste instantie leek het geluk aan onze zijde. Vanwege het droogseizoen stond de rivier behoorlijk droog en ondanks dat de boot ( die geschikt leek voor 30 personen maar volgepropt zat met 60 personen) het zwaar had zagen we de mogelijkheid om ons in veiligheid te kunnen brengen mocht de situatie daarom vragen, aangezien de kade slecht 2 a 3 meter van ons verwijderd was. Dit 'veilige' gevoel hebben we ongeveer 10 minuten mogen hebben, totdat we een groot meer op voeren. We hebben doodsangsten uitgestaan. Bij iedere golf kraakte het dak van de boot die vol zat met mensen en bagage. Onder dit benauwende dak zaten mensen elkaar vragend aan te kijken, niemand zei iets. Het ging echt bijna mis toen de golven naar binnen sloegen omdat we te zwaar beladen waren. Uit een soort van natuurlijke reactie sprongen mensen op en liepen naar een kant van de boot. Met als gevolg dat heel de boot naar een kant ging en we bijna omsloegen. Dit was het moment dat volgens ons ook de schipper besloot dat hij onze levens lief had en ons graag nog eens in Cambodja terug zou zien. Hij keerde om en voer rustig terug naar het begin van het meer (weer 20 minuten in volle spanning). Daar werden we overgezet naar een grotere boot (HOERA!!!!) En het genieten kon beginnen. Het was ondertussen 09.30 en met nog ongeveer 6 uur voor de boeg (dachten we) zou er nog genoeg tijd zijn een hotel te vinden in Battambang.Helaas zat deze grote boot vast nadat iedereen erop zat dus mochten we nog even wachten, maar daarna konden we eindelijk verder varen. Even lekker chillen op het dak van deze grote boot en toen we onze ogen open deden voeren we inderdaad langs deze adembenemende floating villages. Heel gaaf om dit te zien ondanks dat we het al eens in Thailand en Viëtnam gezien hadden.Rond 14.00 uur werd gestopt voor de lunch en na navraag door Joost bij de schipper zou de tocht nog zo'n 4 uur duren aangezien het water laag stond en de boot er daardoor langer over deed. Tijdens de pauze werd de schroef nog 'even'  vervangen om vervolgens weer op pad te gaan. De tocht voer langs de locals die aan de rivier wonen. Kinderen staan continue hevig te zwaaien naar de boot vol toeristen.De boot bleek al gauw te diep te liggen voor de rivier. Regelmatig lagen we vast en moest er echt volle gas gegeven worden om de boot vooruit te krijgen. Tussendoor moest de schroef nogmaals vervangen worden (die in het water viel, kwijt was en terug gevonden werd), de koelwater slang gemaakt worden, de schroefas moest nog gerepareerd worden en een stuk of 4 keer moest het plastic en de visnetten uit de schroef gesneden worden. MAAR DE OMGEVING WAS PRACHTIG. Tegen het vallen van de avond bleek al gauw dat we die 4 uurtjes reistijd niet gingen halen. De zon begon onder te gaan, wat prachtige plaatjes opleverde. Toen deze eenmaal onder was, zo rond een uur of 7, begon het toch wel lang te duren. Het motorruim wordt hier afgedekt met wat houten planken en in het donker viel het Joost op dat de motor roodgloeiend werd en er vonken van afschoten. In combinatie met 3 jerrycans van elk 25 liter diesel naast de motor, die niet allemaal afgesloten waren leek het ons verstandig om een plekje verder naar voren te zoeken. Inmiddels begonnen de volgende doemscenario's zich weer op te spelen in ons hoofd. 'Gelukkig' kwamen we weer vast te liggen en was er weer iets kapot aan de boot. Dit gaf de motor even tijd om af te koelen. Na een uur konden we weer verder. Super lang hebben we in het donker zitten wachten en het werd steeds stiller op de boot. Na een tijd begon er een man mondharmonica te spelen (wat toch wel aan de Titanic deed denken toen de boot zonk en er muziek werd gespeeld). Het bracht ook weer wat leven in de tent, werd wat gezongen en geklapt. Uiteindelijk kwamen we om 00.00 uur aan op plaats van bestemming. Om even een beeld te geven, de reis zou om 8 uur per boot beginnen en 6 uur later zouden we in Battambang zijn. Nu waren we rond half 9 vetrokken uit de haven en kwamen we om 00.00 aan, een reis van ruim 15 uur.We boekten de eerste de beste VIP room in een hotel waar plek was. Deze kamer was slechts 25 dollar, inclusief 2 balkons, zithoek, jacuzzi en een kingsize bed.... Als je jezelf niet kietelt dan lach je nooit. Nog even gauw de jaccuzi ingedoken en geskyped met thuis om onze harten te luchten. 

Volgende dag lekker uitgeslapen en zijn we nog even met een bamboetreintje gereisd. 7 km op een bamboematje met los onderstel dat aangedreven wordt door een grasmaaier motortje. De tuktuk driver wist ons over te halen nog mee te gaan naar een vleermuizengrot voor zonsondergang. Bijzonder indrukwekkend om te zien hoe miljoenen vleermuizen in 20 minuten wegvliegen in het schemerlicht. Erg gaaf.Na de verschikkelijke boottocht wilde we weg uit Cambodja en zijn de dag na het bezoek aan de bamboetrein en vleermuizengrot terug naar Thailand gereisd. Koh Chang, wat olifanteneiland betekent. We zijn hier uiteindelijk 5 nachten gebleven en hebben lekker gechilled en genoten van onze laatste fase in Azië. We zijn veel opgetrokken met een Nederlands stel dat we tegengekomen zijn in de minivan naar het eiland. Dagje gescooterd, samen gegeten en heel leuk gekletst over alle ervaringen die je hebt opgedaan tijdens je reis. Onderweg hadden we nog een jongen ontmoet en hebben ook een gezellige avond gehad met vijven.We besloten om nog een keer te duiken in Thailand. 's Ochtends vroeg uit de veren en na het ontbijt werden we opgepikt om met de boot uit te varen en twee duiken te doen. De eerste duik bij een tot zinken gebracht Amerikaans schip. Enorm vet dachten we zo..... Privé instructeur gehuurd omdat Sas dat prettiger vond dan in een grote groep aangezien we nog niet zo veel duiken hebben gemaakt.Hop bij het wrak het water ingesprongen en beginnen aan de afdaling naar 18 meter. Op een metertje of 10 hoorde Joost ineens een enorme herrie achter zich. Hij keek op zijn meter en zag de lucht in zijn fles hard teruglopen. Foute boel!!!! Sas zag ook alleen maar lucht omhoog gaan bij Joost, en veel!! Snel naar de instructeur gezwommen en hem aangetikt. Deze gaf Joost meteen zijn alternatieve luchtvoorziening en begon de fles dicht te draaien. Toen het geluid ophield dacht Joost dat het probleem opgelost  was en wilde zijn eigen ademapparaat weer innemen. In plaats van lucht een flinke slok zoutwater binnen gekregen. Zijn tank was helemaal leeg.... Weer het ademapparaat van de instructeur en met z'n 3-en terug naar de oppervlakte gezwommen. Einde eerste duik...... Bij aankomst op de boot bleek een van de slangen gescheurd te zijn en is de hele fles leeg gelopen. Gelukkig maakte de boot deze  dag drie duikstops en mochten we de overige twee duiken gewoon mee doen. Achteraf een supervette ervaring opgedaan waarbij we veel meer zicht hadden dan tijdens het duiken op  Koh Tao en we hele gave vissen en andere dieren hebben gezien.Op valentijnsdag zijn we terug naar Bangkok gereisd en hebben we 1 nacht doorgebracht op Khao San Road, de backpackers omgeving inBangkok. Op dezelfde plek geslapen als tijdens een eerdere vakantie in Thailand en weer een heerlijke massage gehad. Een hapje gegeten bij Green House en een drankje gedaan in de rooftop bar van het hotel. Verder wat geshopt op Khao San Road, wat toch wel tegen viel. Onaardige Thai (wat wil je met iedere dag lastige, zatte en zeurende toeristen die alleen maar vragen om je "best price" en hoge prijzen (verrekte Hollanders dat we zijn).De volgende dag zijn we naar Sarah en Jason in Bangkok gereisd (die we tijdens onze reis voor de derde keer ontmoeten). Bij hen hebben we de laatste twee dagen doorgebracht van Azië. Op zondag zijn we naar de Chatujak market geweest. Dit is de grootste van Thailand met ruim 5000 kraampjes. Het mooie was dat Sarah en Jason grootendeels ook nog de weg wisten. De laatste souverniers ingeslagen, samen een hapje gegeten en 's avonds een potje Phase 10 gespeeld. Een spel dat we met ze gespeeld hebben in Laos en wat ze super gaaf vonden (en soms voor een hoop frustratie zorgde haha).Onze laatste dag zijn we op bezoek geweest bij de Thais/Canadese school waar Sarah en Jason werken. Super leuk om al die kleine Thaise kindjes te zien in schooluniformpjes en je begroeten met Mr Jeust en Miss Saas. Toen we weg gingen wilden ze allemaal nog even knuffelen en ze bleven maar zwaaien. Sas leek volgens de kindjes op Elza uit de Disneyfilm Frozen, een film waar ze hier helemaal weg van zijn (en een kindje ook hilarisch na kan doen). De Thaise leraren vroegen of Joost de broer was van Sarah (Sarah haar ouders komen uit India.... Goed verkleurd dus deze reis ;)).Na een powernap de tassen ingepakt en (wederom) een potje Phase 10 gespeeld. We besloten het spel voor hen achter te latenaangezien wij het verder niet gespeeld hadden tijdens de reis. 

Met deze laatste twee gezellige dagen kwam een einde aan onze reis door Azië. Terwijl we het laatste deel van dit verhaal typen in het vliegtuig naar Kaapstad dringt het langzaam tot ons door, fase één is hiermee afgesloten en fase twee gaat beginnen.Shit! Hebben we wel genoeg genoten? Is er iets dat we nog hadden willen doen? Zijn we niets vergeten van de bucketlist? Dit zijn vragen die we ons gedurende de reis meerdere malen hebben gesteld, maar die nu nog eens nadrukkelijk door je hoofd schieten.We kunnen zeggen dat we hebben genoten van ieder moment in Azië, alle mooie en ook al de vervelende of moeilijke momenten... We zijn enorm blij met deze reis en we kunnen niets benoemen wat we anders hadden willen doen.Azië was super gaaf, iedere seconde in de bus, aan het strand, achterop de motor, onderhandelend of in gesprekken met locals, het was het meer dan waard. We kijken uit naar Zuid-Afrika. Voelt toch een beetje als een tweede thuis voor Joost. Het zal even omschakelen worden maar gelukkig hebben we ongeveer twee weken om even te acclimatiseren met de ouders van Sas. Super leuk om hen te zien tijdens ons avontuur!

Azië bedankt! Khawp khun khrap! Kob djai lai lai! Cám ón ja! Terima Kasih!

Tot de volgende en bedankt weer voor het lezen en reageren. Vinden wij erg leuk :)